Nasze rozwiązania
zabijają
Koronawirusa
(SARS-CoV-2)
na całym świecie

Promieniowanie elektromagnetyczne o długości fali od 100 do 400 nm (promieniowanie ultrafioletowe, skrót UV) zostało odkryte niezależnie przez niemieckiego fizyka, Johanna Wilhelma Rittera, i brytyjskiego chemika, Williama Hyde’a Wollastona, w 1801 roku.

Słowo „ultrafiolet” utworzone jest z łacińskiego słowa ultra (ponad, poza, dalej, więcej) i wyrazu „fiolet”, oznaczającego barwę o najmniejszej długości fali w świetle widzialnym. Dawniej było nazywane promieniowaniem pozafiołkowym lub nadfiołkowym.

Duński fizyk Niels Ryberg Finsen (1860–1904) jako pierwszy zauważył antyseptyczne działanie ultrafioletu i zbadał go. Odkrył, że ekspozycja na światło słoneczne ma stymulujący wpływ na tkankę ludzką.

Przełomu w badaniach nad ultrafioletem dokonał na początku XX-go wieku. Jego praca doprowadziła do opracowania lampy leczniczej Finsena. Ta lampa generowała sztuczne światło słoneczne i była używana do lat 50-tych ubiegłego wieku. To „światło słoneczne” zawierało ultrafiolet, podobnie jak prawdziwe światło słoneczne. Doprowadziło to do najważniejszego odkrycia dr Finsena. Odkrył, że ultrafiolet jest w stanie niszczyć patogenne organizmy. W 1903 roku dr Finsen otrzymał za swoje osiągnięcia Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny.

Światło UV-C to nazwa określonego spektrum (niewidzialnego) światła. Światło UV-C jest tworzone przez światło, którego długość fali wynosi od 200 do 280 nm. To światło bardzo dobrze nadaje się do tak zwanej dezynfekcji. Naświetlanie światłem UV-C powoduje śmierć lub trwałe uszkodzenie wszelkich mikroorganizmów (wirusy, bakterie, grzyby) znajdujących się w jego zasięgu. Najlepsze wyniki osiąga się przy długości fali wynoszącej dokładnie 253,7 nm.

Dezynfekcja UV-C jest stosowana do wody, powietrza oraz wszelkich powierzchni. Zaletą aplikacji UV-C jest to, że do powietrza lub wody nie trzeba dodawać żadnych chemikaliów, a skład powietrza lub wody nie zmienia się. Co więcej, system jest bardzo ekonomiczny w porównaniu z wieloma innymi metodami dezynfekcji. Oczywistym jest, że dezynfekcja UV-C jest bardzo przyjazną dla środowiska i bezpieczną techniką.

Jak możemy przeczytać w licznych badaniach i raportach, kiedy organizmy biologiczne są narażone na głębokie światło UV typu C w zakresie od 200 nm do 280 nm, jest ono absorbowane przez DNA, RNA i białka. Światło wchłonięte przez białka prowadzi do pęknięcia ścian komórkowych i śmierci organizmu.

Mikroorganizmy to proste struktury organiczne, które łatwo absorbują długość fali UV-C, powodując foto-dysocjację (zniszczenie). W setnych sekundy otrzymuje nieodwracalne obrażenia. Późniejsza utrata instrukcji genetycznych powoduje śmierć komórki i / lub niemożność replikacji, czyniąc je nieszkodliwymi. Ciągła ekspozycja powoduje nieprzerwaną degradację, tak jak słońce, tylko znacznie szybciej.

Promieniowanie UV-C nie przenika przez szkło, plastik, odzież lub górną warstwę skóry. Długotrwałe narażenie na promieniowanie UV-C może być szkodliwe dla oczu i skóry.

Użytkownicy powinni zawsze zachować ostrożność, nie przebywać w pomieszczeniu podczas przeprowadzanej dezynfekcji, nosić odzież ochronną.

Tak. Fale UV-C nie mogą przenikać przez szkło. Dlatego bezpiecznie jest być po drugiej stronie okna lub ściany.